Primus 45

Και επειδή τον ματιάσαμε που ασχοληθήκαμε μαζί του, χθες, περίπου 15 ώρες αφού τον είχαμε κλείσει, τον βρήκα να καίει μέσα στο δοχείο των πέλλετ και να καπνίζει παντού. Μετά από 3 ώρες κατάφερα σταδιακά να αδειάσω όλο το δοχείο από πέλλετ για να τον καταφέρω να κρυώσει. Είχε γυρίσει η καύση προς τα πίσω και σιγοέκαιγε όλες αυτές τις ώρες. Πέταξα καμιά 50αρια κιλά καρβουνιασμένο πέλλετ, έγινα μαύρος από πάνω ως κάτω για τρεις ώρες και πήρα και μια καλή τρομάρα. Είναι η δεύτερη φορά που μου το κάνει. Δυστυχώς είναι πολύ κακοσχεδιασμένος καυστήρας.

Τραβάμε εμείς με τα ξύλα , αλλά τι τραβάτε κι εσείς με τα πελετ. Εκείνος ο καημένος ο γείτονάς μου πιό πολλές ώρες είναι στο λεβητοστάσιο παρά στο σπίτι του. Κολλάει συνέχεια ο κοχλίας λόγω κακής σχεδίασης και κατεβαίνει τρεις την ώρα να τον ξεμπλοκάρει.
Γ@μημ$νο κράτος , 100 χρόνια πίσω μας πήγανε να βάζουμε πάλι σόμπες μεσα στα σπίτια και με στενοχωρεί που ακόμα δεν πιάσαμε πάτο..

Με την καύση πέλλετ αυξάνεται η πιθανότητα επιστροφής φλόγας στο σιλό. Αν αναμείξεις το πέλλετ με πυρηνόξυλο τότε θα μειώσεις αυτή την πιθανότητα. Αν κάψεις μόνο πυρηνόξυλο τότε τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα. Καλό θα ήταν να ΜΗΝ μένει ο λέβητας για πολλές ώρες κλειστός, δουλεύει καλύτερα όταν δουλεύει συνεχώς. Όπως έγραψα και πιο πάνω, μπορείς να συνδέσεις τον θερμοστάτη χώρου με τον κυκλοφορητή. Θα έχεις πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Όσον αφορά τη χρήση του σιδερένιου στεφανιού πάνω από την εστία, νομίζω ότι δεν βελτιώνει τα πράγματα καθώς συγκεντρώνεται μεγάλη ποσότητα στάχτης η οποία εμποδίζει τον αέρα.

Φιλε Βασιλη υπαρχουν δικλειδες ασφαλειας για την επιστροφη φλογας.μπορεις να βαλεις εναν θερμοστατη(επαφης η ρυθμιζομενο αποστασεως) στους 80-90 βαθμους στη σωληνα που υπαρχει η ροη των πελλετ προς το δοχειο καυσης και οταν πιανει αυτη τη θερμοκρασια (που εχεις ορισει π.χ 85 βαθμους) να μπαινει σε διαδικασια για off η κρυωμα η αλλαρμ η να κοβει ακομα και μονο τη ριψη πελλετ.οι περισσοτεροι λεβητες το εχουν.ευκολο ειναι να το βαλετε για ΑΣΦΑΛΕΙΑ!!!!!!

ΚΩΣΤΑΣ ΠΗΧΑΣ έγραψε: Φιλε Βασιλη υπαρχουν δικλειδες ασφαλειας για την επιστροφη φλογας.μπορεις να βαλεις εναν θερμοστατη(επαφης η ρυθμιζομενο αποστασεως) στους 80-90 βαθμους στη σωληνα που υπαρχει η ροη των πελλετ προς το δοχειο καυσης και οταν πιανει αυτη τη θερμοκρασια (που εχεις ορισει π.χ 85 βαθμους) να μπαινει σε διαδικασια για off η κρυωμα η αλλαρμ η να κοβει ακομα και μονο τη ριψη πελλετ.οι περισσοτεροι λεβητες το εχουν.ευκολο ειναι να το βαλετε για ΑΣΦΑΛΕΙΑ!!!!!!

Δεν το ξέρω αυτό που λες, δεν είχα πρόβλημα με επιστροφή φλόγας όταν έκαιγα πέλλετ. Κάποιες φορές παρατηρούσα καπνό μέσα στο σιλό και 1-2 φορές αναγκάστηκα να λύσω και να καθαρίσω τον κοχλία καθώς είχε μπουκώσει από πέλλετ που είχε γίνει σαν πέτρα, πιθανόν λόγω υγρασίας. Τα τελευταία χρόνια καίω μόνο πυρηνόξυλο και και δεν έχω κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται μόνο πιο συχνούς καθαρισμούς Επίσης θα χρειαστεί να αλλάξω κάθε χρόνο μια ασφάλεια των 7Α, ένα πρόβλημα που από όσο ξέρω εμφανίζεται σε πολλούς λέβητες της mavil.

Χαιρετώ άπαντες στο φορουμ,
Ως ιδιοκτήτης ενός MAVIL PRIMUS 34, έχω προβληματιστεί ιδιαίτερα εδώ και 4+ χρόνια παθαίνοντας, διαβάζοντας, μαθαίνοντας και προσπαθώντας. Παρά το γεγονός ότι έχω διαβάσει κατά καιρούς καταχωρήσεις εδώ μέσα, δεν συμμετείχα έως τώρα ενεργά στη συζήτηση. Θεωρώ όμως ότι μπορώ πλέον να το κάνω για μία και μόνη φορά, περισσότερο για να μεταφέρω την δική μου εμπειρία ως χρήσιμη γνώση για κάποιους.
Βασικά, πρέπει να τεθεί ένα θεμελιώδες ερώτημα: Τι πρέπει να περιμένει – προσδοκά, ο ιδιοκτήτης ενός λέβητα βιομάζας σαν αυτόν: Νομίζω η απάντηση είναι προφανής: 1. Αξιόπιστη λειτουργία χωρίς προβλήματα, 2. Οικονομία, 3. Μικρότερη δυνατή προσωπική ενασχόληση (φροντίδα, καθαρισμός).
Ερώτημα Δεύτερο: Πόσο καλά τα πάει ο PRIMUS στα παραπάνω τρία σημεία. Η αλήθεια φίλοι είναι ότι όπως λειτουργεί ο λέβητας με τα εργοστασιακά δεδομένα και προδιαγραφές, δεν τα πάει και τόσο καλά, ιδιαίτερα στα 1 και 2 συγκρινόμενος με άλλους πιο αποδοτικούς λέβητες βιομάζας.
Ερώτημα Τρίτο: Μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς οι χρήστες – ιδιοκτήτες για αυτό; Η απάντηση εδώ κάπως εξισορροπεί την κατάσταση. ΝΑΙ μπορούμε να κάνουμε λίγα αλλά καθοριστικά πράγματα και να κάνουμε το μηχάνημα πολύ καλύτερο τόσο στα δύο πρώτα ζητήματα (Οικονομία, αξιοπιστία), αλλά και κατά συνέπεια στο τρίτο – δηλαδή την απαίτηση για συχνή φροντίδα, καθαρισμό.

Πάμε λοιπόν τώρα να δούμε ξεχωριστά για τα 3 παραπάνω σημεία, στη λογική της προσωπικής εμπειρίας, γνώσης αλλά και λύσεων που λειτούργησαν στην δική μου περίπτωση
1. Αξιόπιστη λειτουργία χωρίς βλάβες
Είναι κοινός τόπος για όλους όσους λειτουργούμε το λέβητα αυτό, ότι σταθερά αντιμετωπίζουμε τα εξής προβλήματα.
Α. Αποτυχίες αυτόματης έναυσης σε βαθμό τέτοιο που να καθίσταται πρακτικά μη λειτουργικός συνολικά ο Μηχανισμός της αυτόματης έναυσης του λέβητα ακόμα και αλλάζοντας τις κρυφές ρυθμίσεις.
Β. Μείωση στάθμης (καύσης) υλικού στην εστία ακόμα και στη φάση που ο λέβητας δε λειτουργεί, με αποτέλεσμα πλην της αποτυχίας αυτόματης έναυσης, την πολύ γρήγορη φθορά του κοχλία λόγω επικαθήσεων χαμηλά στην εστία και τα συνεχή κολλήματα του μοτέρ (κάψιμο ασφαλειών κτλ)
Γ. Καπνός στο σιλό, τόσο κατά τη φάση λειτουργίας του λέβητα, όσο και κατά το διάστημα που αυτός βρίσκεται σε παύση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται από απόψεως ασφάλειας, αλλά και καπνού – δυσοσμίας.

Μπορώ αγαπητοί φίλοι να σας διαβεβαιώσω, ότι όσον αφορά τα Α και Β, καμία λύση που έχει να κάνει με βέλτιστες ρυθμίσεις για την αυτόματη έναυση δεν είναι ιδιαίτερα λειτουργική. Να σας πω επίσης ότι ο μηχανισμός γενικότερα αυτόματης έναυσης του συγκεκριμένου λέβητα, αλλά και η αντίσταση που υπάρχει στην εστία, είναι πρακτικά κατα την άποψη μου περιττά ως μη λειτουργικά εφόσον η λύση στο πρόβλημα αναζητηθεί αλλού.
Η λύση που εγώ τουλάχιστον έδωσα ενάμισι χρόνο πριν και έκτοτε ξέχασα το πρόβλημα αποτυχίας έναυσης είναι στην πρώτη φώτο που επισυνάπτω. Ένας απλός χρονοδιακόπτης αξίας λιγότερο από 20 €, συνδεδεμένος παράλληλα με έναν από τους δύο εσωτερικούς θερμοστάτες που έχω στο σπίτι μου, δίνει εντολή στο λέβητα ανεξάρτητα από τη θερμοκρασία χώρου να ανάβει και να λειτουργεί για 4 λεπτά ανά 4 ώρες. Με τον τρόπο αυτό, ο λέβητας ανάβει μία φορά κάθε χρόνο, και πρακτικά δεν σβήνει ποτέ εντελώς μέχρι να τελειώσει η σαιζόν, χωρίς να χρειάζεται ποτέ να ενεργοποιηθεί η διαδικασίας έναυσης του λέβητα μεσώ της αντίστασης και άρα να υπάρχουν αποτυχίες.
Παράλληλα όμως, και ίσως ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η λύση αυτή καθώς διατηρεί πάντα τη στάθμη του καύσιμου στην εστία, εξαλείφει 100% το πρόβλημα των επικαθήσεων γύρο από τον κοχλία, το οποίο προκαλεί τόσο τα συνεχή κολλήματα και το κάψιμο της ασφάλειας στην πλακέτα, όσο και την εξαιρετικά γρήγορη φθορά του κοχλία του ίδιου. Προσωπικά, υπέφερα αρκετά τα 3 πρώτα χρόνια από κολλήματα του κοχλία που κάποιες φορές ήταν τόσο ισχυρά που αναγκάστηκα να αδειάσω το πέλλετ από το σιλό, να βγάλω με πολύ κόπο τον κολλημένο κοχλία και να καθαρίσω σχολαστικά το σωλήνα του σιλό και τον κοχλία τον ίδιο. Ο κοχλίας μου όπως είναι φυσικό δεν άντεξε και στα τρία χρόνια εφθάρη πολύ και αλλάχτηκε – για να είμαι πιο ακριβής ανακατασκευάστηκε μιας και δεν έκανα την χάρη στην εταιρία να ξαναπληρώσω τον εργοστασιακό.
Κάποιοι ίσως αντιτείνουν ότι η λύση αυτή σπαταλάει καύσιμο ενόσω αυτό δε χρειάζεται. Σας διαβεβαιώ όμως ότι η πρόσθετη κατανάλωση προκειμένου να διατηρηθεί ο λέβητας αναμμένος με τροφοδοσία ανά 4 ώρες, έχει αξιολογηθεί από εμένα ως πραγματικά μικρή, ιδιαίτερα σε κρύες περιόδους που ο λέβητας έτσι κι αλλιώς δουλεύει πιο εντατικά.
Κάποιοι άλλοι φίλοι είχαν μιλήσει στο παρελθόν για λύση τύπου μαγνητάκι στο κλαπέτο του αέρα που θα κρατάει το θάλαμο καύσης του λέβητα χωρίς αέρα και έτσι δεν θα χαμηλώνει η στάθμη του πέλλετ. Το δοκίμασα χωρίς να δω θεαματικά αποτελέσματα, ενώ αντιμετώπισα υγροποιήσεις περισσότερες κι έτσι δεν το προτείνω σαν λύση πολλώ δε μάλλον εφόσον υπάρχει χρονοδιακόπτης.

Σε ότι αφορά τον καπνό στο σιλό (Γ), αν και σε σημαντικό βαθμό η διατήρηση της στάθμης στην εστία μέσω της παραπάνω λύσης βοηθάει σε αυτό, ωστόσο κάποιοι φίλοι πριν από εμένα έχουν δώσει την πιο αποτελεσματική λύση και αυτή είναι η τοποθέτηση θερμικής σιλικόνης στο γνωστό σημείο μεταξύ σωλήνα του κοχλία και της εστίας στο σημείο ένωσης. Μάλιστα εγώ θα πρότεινα αντί για θερμική σιλικόνη, να τοποθετηθεί θερμική κόλα βραδείας σχετικά πήξεως, μη ελαστική θερμοκρασίας 1200 βαθμών, την οποία έχω τοποθετήσει εδώ και ένα χρόνο και φαίνεται να είναι ακόμα στη θέση της όπως την έβαλα. Στην δεύτερη φώτο φαίνεται η κόλλα στο σημείο εφαρμογής όταν την τοποθέτηση ενώ είναι εμφανής και η μεγάλη φθορά του κοχλία λίγο καιρό πριν τον αλλάξω ένα χρόνο πριν.

2. Οικονομική - αποδοτική λειτουργία
Εδώ φίλοι μου ανοίγει ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο. Είμαι πεπεισμένος ότι ο λέβητας αυτός, όπως λειτουργεί από το εργοστάσιο υστερεί σημαντικά σε θέμα οικονομίας έναντι άλλων, και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το πόσο προηγμένες λειτουργίες υποστηρίζει έναντι ακριβότερων μηχανημάτων, αλλά με το γεγονός ότι δεν εκμεταλλεύεται πλήρως τα καυσαέρια και επιτρέπει αυτά να εξάγονται με υψηλές θερμοκρασίες.
Για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αυτό με την υπάρχουσα δομή, πρέπει να μειώσουμε σημαντικά την παροχή αέρα (στο 40) με αποτέλεσμα όμως να υπάρχει ατελής καύση και μειωμένη αποδοτικότητα εξαιτίας αυτού, ενώ υπάρχουν και αυξημένες επικαθίσεις υγροποιήσεις λόγω αυτής της ατέλειας. Γίνεται σαφές, ότι θα έπρεπε να αυξήσουμε την παραμονή των καυσαερίων μέσα στο λέβητα και συγκεκριμένα στους φλογαυλούς (τούμπο) με κάποιον μηχανισμό επιβράδυνσης. Η αρχή έγινε από εμένα με κάποιος αυτοσχέδιους επιβραδυντές με πτερύγια που τοποθέτησα πέρυσι βλέποντας κάποια σχετική βελτίωση στην απόδοση. Για να μετρήσω την απόδοση με κάποιον απλό (μη τεχνικό) τρόπο ως μη ειδικός, μέτρησα δύο πράγματα: 1. Ταχύτητα ανεβάσματος νερών λέβητα από τους 33 στους 60 βαθμούς (με κλειστό κυκλοφορητή ρυθμισμένο να ανεβάζει νερά στο κύκλωμα στους 60 για χάρη του τεστ), 2. Θερμοκρασία καυσαερίων καθ όλη τη διάρκεια του τεστ. Η τροφοδοσία μου ήταν ιδιαίτερα συντηρητική (οικονομική) δηλαδή 1 δευτερόλεπτο ανά 20 λειτουργία, και ο αέρας στο 40 που είναι και το ιδανικό σε περίπτωση μή χρήσης επιβραδυντών. Όπως ανέφερα είδα μία βελτίωση απόδοσης περίπου στο 20-25 % με πρόχειρους υπολογισμούς, αλλά κάτι μου έλεγε ότι αυτό έχριζε περαιτέρω βελτίωσης. Λίγο καιρό πριν λοιπόν και καθώς επισκέφτηκα μία βιοτεχνία στην Αθήνα για την ανακατασκευή του κατεστραμμένου μου κοχλία, σκέφτηκα ότι αν αντί για πτερωτούς επιβραδυντές τοποθετήσω στα τούμπο κοχλίες διαμέτρου λίγο μικρότερης από τα τούμπο μου, τους οποίου θα μπορούσα να ενισχύσω περαιτέρω με τοποθέτηση σωλήνων 1 ίντσας μέσα στο σπείρωμα τους ως άξονες, θα είχα τη μέγιστη δυνατή επιβράδυνση στους φλογαυλούς. Όπερ και εγένετο. Από τη βιοτεχνία που μου ανακατασκεύασε τον κοχλία, παράγγειλα 15 επιπλέον κοχλίες για τα τούμπο, χωρίς άξονες που αργότερα τοποθέτησα μόνος μου χρησιμοποιώντας απλούς σωλήνες από το εμπόριο τους οποίους σφήνωσα στους κοχλίες κλείνοντας ‘’μασώντας’’ τις απολήξεις και βουλώνοντας τους με λίγη ηλεκτροκόλληση, με τρόπο που δεν είναι δύσκολο να αφαιρεθούν από τους κοχλίες ανά πάσα στιγμή. Στην Τρίτη φώτο που επισυνάπτω, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να κατανοήσει τη μορφή που έχουν οι επιβραδυντές (στροβιλιστές μου) και τον απλό τρόπο τοποθέτησης. Φαίνονται καθαρά οι 2 στροβιλιστές που έχω τραβήξει έξω χάριν της φωτογράφησης. Μάλιστα στην πρώτη σειρά επέλεξα να μην τοποθετήσω άξονες, μιας και λόγω της αυξημένης αντίστασης στην υποδοχή των καυσαερίων υπάρχει κατά τη γνώμη μου ανάγκη να μην δυσκολέψουμε την ροή τον καυσαερίων τόσο πολύ στην πρώτη σειρά, αλλά και να μην αυξήσουμε τις επικαθίσεις στάχτης σε αυτά με κίνδυνο συχνού βουλώματος.
Τα αποτελέσματα στην απόδοση είναι εντυπωσιακά. Κάνοντας το παραπάνω τεστ, ο χρόνος που απαιτείται για να φτάσει η θερμοκρασία από τους 33 στους 60 από τα 21 λεπτά που ήταν χωρίς τη χρήση επιβράδυνσης, έφτασε να είναι 11 λεπτά. Δε θα τολμήσω να πω ότι αύξησα την απόδοσή του λέβητά μου στο 100%, σίγουρα όμως το αποτέλεσμα είναι ενδεικτικό της βελτίωσης, και η κατανάλωση γενικότερα δείχνει να είναι φέτος σε εντυπωσιακά χαμηλότερα επίπεδα. Σε ό,τι αφορά δε τα καυσαέρια, η θερμοκρασία τους καθ όλη τη διάρκεια της δοκιμής δεν ξεπέρασε τους 190 βαθμούς ενώ πριν τουλάχιστον 2 φορές υπερέβη τους 220 που είναι και το όριο για τη λειτουργία διαχείρισης υψηλών καυσαερίων.
Στο διάγραμμα που παραθέτω, ο κάθετος άξονας αναφέρει τις μεταβολές στις θερμοκρασίες λέβητα (κάτω) και καυσαερίων (πάνω), ενώ στον οριζόντιο άξονα υπάρχει ο χρόνος σε λεπτά.
Προσοχή εδώ στο εξής: Η χρήση επιβραδυντών προϋποθέτει την σημαντική αύξηση του αέρα στο 70 ή 80 από 40. Προσωπικά είχα την εμπειρία να μου ‘’μπουκώσει’’ ο λέβητας με πίσσα και επικαθήσεις λόγω ατελούς καύσης με τον αέρα στο 40 λίγες μέρες αφότου τοποθέτησα τους επιβραδυντές, μόλις ανέβασα τον αέρα στο 75, το πρόβλημα εξαλείφθηκε. Επίσης συνιστώ προσοχή σε όσους υιοθετήσουν τη λύση αυτή τουλάχιστον τις πρώτες μέρες να επισκέπτονται μία φορά τη μέρα το λεβητοστάσιο για να ελέγχουν την ομαλή ροή των καυσαερίων μέσα στους αυλούς και να ρυθμίζουν ανάλογα. Σε ότι αφορά το δικό μου μηχάνημα, η συρταρωτή κίνηση των επιβραδυντών μέσα έξω κάθε 4-5 μέρες (ανάλογα και με την κατανάλωση) είναι αρκετή για να διώξει τις λίγες επικαθίσεις στάχτης (και όχι πίσσας), για να υπάρχει ομαλή ροή αέρα.
Μία ακόμα βελτίωση που επιχείρησα και έκανα χωρίς να έχω μπορέσει να μετρήσω τα οφέλη της, είναι η μόνωση του ‘’κουτιού’’ της καμινάδας καθώς η θερμοκρασία που ανέπτυσσε προηγουμένως εκεί ήταν ιδιαίτερα μεγάλη (φώτο 4). Είναι αλήθεια ότι και η πόρτα του λέβητα υστερεί σε μόνωση, όμως εδώ δεν έχω ακόμα σκεφτεί έναν ικανοποιητικό και πρακτικά λειτουργικό τρόπο για να το κάνω.

3. Μικρότερη δυνατή ενασχόληση του χρήστη (φροντίδα, καθαρισμός)
Προσωπικά, αποφάσισα φέτος να πάψω να ασχολούμαι με στάχτες και κάπνες σε τακτά διαστήματα με εξαίρεση το γενικό καλό καθαρισμό που κάνω μόνος μου πλέον στο τέλος της σαιζόν. Η κατανόησή μου είναι ότι όταν ο λέβητας δουλεύει αποδοτικά και ιδίως μετά την τοποθέτηση στροβιλιστών, οι στάχτες στα τοιχώματά του, ή στο χώρα κάτω από την εστία στο ταψί, ελάχιστα επηρεάζουν την απόδοσή του. Από αρχές Νοέμβρη και μέχρι σήμερα, έχω κάψει περίπου 1,5 τόσους πέλλετ και έχω καθαρίσει τη στάχτη από το λέβητα μία μόνο φορά πριν 15 μέρες, και ενώ είχα κάψει περισσότερο από ένα τόνο. Όσο η στάχτη βρίσκεται σε ύψος κάτω από την επιφάνεια της εστίας, η άποψή μου είναι αφήστε την να υπάρχει. Αφήστε που ίσως να λειτουργεί και ως μονωτικό για το λέβητα αφού ουσιαστικά η θερμαινόμενη επιφάνεια είναι το καζάνι που περιέχει το νερό και όχι τα τοιχώματα χαμηλά ή κάτω από την εστία.
Προσοχή όμως εδώ: Είναι σαφές και από τα παραπάνω σε σχέση με τους επιβαδυντές, ότι δεν ισχύει αυτό για τους αυλούς (τούμπο). Αυτά όμως λέω παραπάνω, μπορούν να καθαρίζονται περιοδικά με παλίνδρομες κινήσεις μέσα έξω που βοηθούν την όποια στάχτη υπάρχει να βγαίνει έξω από τους αυλούς και να πέφτει μέσα στο λέβητα η στο πάτωμα (κάτι που ελάχιστα μας απασχολεί). Η διαδικασία αυτή είναι λίγα λεπτά και μπορεί κάλλιστα να γίνεται κάθε φορά που γεμίζουμε πέλλετ το σιλό (ανά 3-7 μέρες ανάλογα και με τον καιρό). Παρατηρώ ότι μετά την τοποθέτηση των επιβραδυντών, υπάρχουν πολύ λιγότερες επικαθίσεις πίσσας στο εσωτερικό των αυλών πιθανά λόγω καλύτερου μίγματος αέρα καυσίμου και υψηλότερης συγκέντρωσης θερμοκρασιών μέσα τους. Πράγμα που σημαίνει ότι η συρταρωτή κίνηση των κοχλιών μέσα στους αυλούς, καθαρίζει ικανοποιητικά το λέβητα.

Φίλοι μου, το μήνυμά μου είναι κουραστικά μεγάλο, αλλά ελπίζω η καταχώρησή μου να φανεί χρήσιμη καθώς προσπάθησα να παραθέσω όλα τα δεδομένα. Δυστυχώς δεν ξέρω αν έχω το χρόνο να απαντήσω σε ερωτήσεις ή απορίες, έγκαιρα αν αυτές προκύψουν και είναι πολλές, ωστόσο θεωρώ ότι όφειλα να διαθέσω το σημερινό μου χρόνο για να προσθέσω κάτι στο φόρουν των ανθρώπων εδώ.
Σας ευχαριστώ και καλό 2017!